پیش ­درآمد
امروزه برگزاری سمینارها و همایش‌های علمی با موضوعات گوناگون در سراسر دنیا از کارآمدترین شیوه­های انتقال و عرض? افکار نو در جوامع پیشرفته و پیشرو است، به گونه­ای که کمیت و کیفیت برگزاری همایش­ها با میزان رشد علمی و فرهنگی کشورها رابط? مستقیم داشته و شاخصی تعیین­کننده در رشد علمی کشورهاست.
در جامع? علمی و فرهنگی کشور ما نیز چند صباحی است که این مهم مورد توجه جدّی برنامه­ریزان و کارگزاران علمی و فرهنگی قرار گرفته است، به گونه­ای که بسیاری اندیشیده یا نااندیشیده به سمت آن می­روند. اما اینکه همایش­هایی از این دست تا چه حد به اهداف مورد نظر خود نائل آمده و از کارآمدی لازم برخوردار باشند، موضوعی است که کمتر مورد توجه متولّیان این امور بوده است و بیشتر به جنب? شکلی و اجرایی آن توجه شده است. این حرکت علمی و فرهنگی همان قدر که می­تواند به عنوان حرکتی میمون و مبارک مطرح شود، می­تواند به حرکتی غیر مفید و یا کم­فایده و گاه نیز مضر تبدیل شود.
در این مجال برآنیم تا ضمن تعاریف ابتدایی، به برخی از آسیب­هایی که به طور اعم همایش­ها و بویژه نشست‌ها و همایش­های دینی را تهدید می­کند، بپردازیم. بدیهی است نقد و بررسی و آسیب­شناسی هر مقوله­ای، هیچ گاه به معنای تضعیف یا سُست کردن یک حرکت نیست بلکه می­تواند به الگو سازی یک حرکت بینجامد و یا به تدوین قوانین و آیین­نامه­های عملی منتهی گردد و البته گاه نیز ضعف­ها و کاستی­ها را نشان می دهد، که هم? اینها مطلوب است. از آنجا که حوز? دینی نیز از این قاعده مستثنی نیست و هر سال حجم پُرشماری از همایش­ها با عناوینی چون گردهمایی، همایش، جشنواره، بزرگداشت و... در این حوزه شکل می­گیرد، در این مقاله بدان می­پردازیم.

ادامه مطلب را اینجا بخوانید.